دلم تنگ است

نفست باران است ، دل من تشنه ی باریدن ابر ، دل بی چتر مرا میهمان کن... دلم تنگ است...

 

“اگه نتونم”

 

مال وقتیه که راه دیگه ای هم

 

 

باشه

وقتی هیچ راهی نیست

 

فقط باید بگی

 

 

“می تونم” !

دلم تنگ است...

 

میوه ای که در دسترس ماست

 

از میوه بالای شاخه درخت لذیذتر است

ولی میوه بالای درخت از این جهت در نظرمان جلوه می کند

 

که دستمان به آن نمی رسد . . .

 

 

دلم تنگ است...

وقتی سر کلاس درس نشسته بودم تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود و اون منو “داداشی” صدا می کرد . به موهای مواج و زیبای اون خیره شده بودم و آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه . اما اون دلم تنگ است...ادامه مطلب

یک سخنران معروف در مجلسی که دویست نفر در آن حضور داشتند، یک صد دلاری را از جیبش بیرون آورد و پرسید: چه کسی مایل است این اسکناس را داشته باشد؟ دست همه حاضرین بالا رفت. سخنران گفت: بسیار خوب، من این اسک دلم تنگ است...ادامه مطلب

تو بیا ای یار دیرین تو بیا ای شور شیرین که به صحراها دریاها بباریم♪♪♫♫♪♪♯ تو بیا ای باد و باران به تن خشک خیابان شاخه ای از باغ فرداها بکاریم تو بیا با هم دوباره در شب سرخ ستاره آسمانی از کبوترها بپاش دلم تنگ است...ادامه مطلب

من سرگذشتِ یأسم و امید   با سرگذشتِ خویش:   می‌مُردم از عطش،   آبی نبود تا لبِ خشکیده تر کنم   می‌خواستم به نیمه‌شب آتش،   خورشیدِ شعله‌زن به‌درآمد چنان که من   گفتم دو دست را به دو چشمان سپر کنم   با دلم تنگ است...ادامه مطلب

من،مرگ را زیسته ام  مرگ را دیده ام من  در دیداری غمناک  من مرگ را به دست سوده ام  من مرگ را زیسته ام  با آوازی غمناک  غمناک  وبه عمری سخت دراز و سخت فرساینده  آه!  بگذاریدم!  بگذاریدم!  اگر مرگ  همه آ دلم تنگ است...ادامه مطلب

روزها، همه زود گذرند

چرا ترس؟

 اینهمه اندوه بى دليل براى چيست؟

هيچ چيزى هميشگى نيست

فردا كه بيايد، امروز فراموش شده است

تابستان داغ امسال هم تمام شد

اگر میوه آرزویت هنوز کال است غصه نخور

شاید آرزویت انار سرخی باشد

که برای رسیدن محتاج خورشید کم رمق پاییز است!

دلم تنگ است...

یکی از دوستان ما که مرد نکته سنجی است، یک تعبیر بسیار لطیف داشت که    اسمش را گذاشته بود: « منطق ماشین دودی». می گفتیم منطق ماشین دودی     چیست؟ می گفت من یک درسی را از قدیم آموخته ام و جامعه را روی منطق     ماشین دودی می شناسم.   وقتی بچه بودم، منزلمان در حضرت عبدالعظیم بود و آن وقتها قطار راه آهن به صورت     امروز نبود و فقط همین قطار تهران-شاه عبدالعظیم بود. من می دیدم که قطار وقتی     در ایستگاه بود، بچه ها دورش جمع می شوند و آن را تماشا می کنند و به زبان حال   می گویند: « ببین چه موجود عجیبی است!» معلوم بود که یک احترام و عظمتی   برای آن قائل هستند. تا قطار ایستاده بود، با یک نظر تعظیم و تکریم و احترام و   اعجاب به او نگاه می کردند تا کم کم ساعت حرکت قطار می رسید و قطار راه می   افتاد. همین که راه می افتاد، بچه ها می دویدند، سنگ بر می داشتند و قطار را   مورد حمله قرار می دادند. من تعجب می کردم که اگر به این قطار باید سنگ زد، چرا   وقتی که ایستاده یک ریگ کوچک هم به آن نمی زنند و اگر باید برایش اعجاب قائل     بود، اعجاب بیشتر در وقتی است که حرکت می کند.این معما برایم بود تا وقتی که     بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم.    دیدم این قانون کلی زندگی ما ایرانیان است که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که   ساکن است، مورد احترام است. تا ساکت است، مورد تعظیم و تجلیل است. اما   همین که به راه افتاد دلم تنگ است...ادامه مطلب